MotywDrogi Magazyn Internetowy

Idąc na „Doomsday” Neila Marshalla wiedziałem tylko jedno – że jest to film postapokaliptyczny. Nic więcej. Ponieważ ostatnio wkręciłem się w temat zombie (m.in. za sprawą książki „Zombie Survival”) liczyłem na to, że będzie to film właśnie o żywych trupach. Nie udało się. Na szczęście ten zawód nie przeszkodził mi dobrze spędzić czasu.

Fabuła „Doomsday” jest banalna. W roku 2008. Szkocję zaatakował śmiertelny wirus – „kosiarz”, rząd Wielkiej Brytanii podejmuje decyzję o całkowitym zamknięciu tej części Królestwa. Cała Szkocja otoczona zostaje murem, a ludzie pozostawieni są na pastwę wirusa i społecznego nieporządku. Po 25 latach okazuje się, że wirus znów zaatakował Anglię, a zdjęcia satelitarne wykazały, że w zapomnianej Szkocji są ludzie. Zakładając, że są oni odporni na działanie wirusa, rząd postanawia wysłać za mur ekspedycję, która ma znaleźć lek. Ekspedycją dowodzi piękna Eden (Rhona Mitra). Ot, i cały zamysł. Czy im się uda? Co napotkają na swojej drodze? Czy rząd wyjawia wszystkie swoje intencje?

Jedno trzeba powiedzieć – „Doomsday” to typowo popcornowa rozrywka. Nie ubawiłem się tak od czasu obejrzenia „John Rambo” i „Shoot ’em up„. Jednym z powodów tego ubawienia jest pomieszanie niesamowitej ilości motywów. Z jednej strony znajdujemy się nagle w madmaxowym świecie o bravehartowo-plemiennej stylistyce, gdzie ludzie zamienili się w barbarzyńców z toporami, którzy równie dobrze – patrząc po wyglądzie, mogliby zasilić szeregi Prodigy. Z drugiej – po paru fajnych, rozrywkowych scenach akcji, towarzyszymy naszym bohaterom w wędrówce na modłę „Władcy Pierścieni”. Serio – w pewnym momencie nawet pojawiają się Nazgule. Później jest jeszcze lepiej, z „Mad Maxa” robi się średniowiecze, mamy rycerzy, zamek, pojedynki na miecze i kiścienie, totalny tygiel. Jest rok 2032. – przypominam. Oczywiście są wybuchy i pościgi, nawet Bentley skaczący przez autobus (jak w trailerze).

Kolejnym powodem są po prostu komediowe gagi, których jest niemało. A to ktoś kogoś w ryj strzeli, a to komuś odpadnie przyszyta głowa, takie tam. Do tego trzeba dodać dość udany soundtrack i wspomnianą już Rhonę Mitrę, którą do tej pory kojarzyłem tylko z „Nip/Tuck”, i mamy całkiem udany, luźny film. Pewnie – jest trochę głupkowaty, realizm nie jest zachowany oraz mamy wiele nieścisłości, ale czego się spodziewać po filmie akcji? Jeszcze do tego thrillerze sci-fi. Film to zlepek motywów znanych z „Jestem Legendą” czy „28 dni później”, ale broni się humorem i bezpretensjonalnością. W konwencji mało ambitnej rozrywki „Doomsday” sprawdza się świetnie. Nie jest to film, który poleciłbym każdemu, trzeba jednak trochę lubić postapokaliptyczne klimaty i mieć nastrój na niską rozrywkę. Dlatego do kina nań nie gonię, ale zachęcam, bo w porównaniu z inną premierą z zeszłego tygodnia, którą widziałem („Nieodebrane połączenie” – przeróbka japońskiego), ten film daje przynajmniej jakiegoś kopa.

Linki:
Jeden z zabawnych pościgów z „Doomsday”
Rhona Mitra w „Ali G in da house” – scena bankietowa wymiata