MotywDrogi Magazyn Internetowy

Powinienem był napisać w tytule „Calvin i Hobbes: Format jest po prostu inny”. Konrad już kiedyś narzekał na różną wysokość komiksów z tej samej serii, lecz tutaj sytuacja jest zgoła inna. Wydawca świadomie postanowił, w dwóch trzecich wydawania serii, zmniejszyć jej format do dwóch trzecich. Czyżby zadziałała magia liczb? Dostajemy tę samą liczbę pasków, bo jednocześnie zwiększono liczbę stron, a historie zawarte na stronicowych planszach są kolorowe. Wielu nie podzieli mojego zdania, ale powiem, że fajnie. Minusy są takie, że komiks będzie się dziwnie prezentował obok siedmiu innych tomów, a także, że historyjki niepaskowe mają jeszcze bardziej zmniejszony rozmiar. Powiem szczerze – nie przeszkadza mi to – „Calvin i Hobbes” w takim formacie nabiera jeszcze większego uroku.

Bo „Calvin i Hobbes” to komiks przede wszystkim urokliwy. Bill Watterson zachwyca domorosłą filozofią, która przeplata się ze słodką naiwnością i dociekliwością sześciolatka, którego umysł pełen jest psot i figli. Autor w tym tomie świetnie porusza się w konwencji humoreski, wykorzystując motywy znane z poprzednich tomów. Mamy zatem zarówno klub PFUJ (Precz Fstrętnym Uciążliwym Jędzom), maszynę czasu i niepospolite bałwany. Calvin ciągle ma sześć lat, ciągle robi te same rzeczy i wciąż bawi. „Dni są po prostu za krótkie” cechuje także jedna rzecz którą bardzo lubię – nie brakuje stanowczych wypowiedzi mamy i ironicznych komentarzy taty Calvina. Jest to bardzo ważne, ponieważ Watterson w ten sposób świetnie dozuje nam każdy aspekt składający się na to, że „Calvin i Hobbes” to komiks wciągający i niezwykły – nie czuć zmęczenia formą, a puenty nie tracą na celności.

Słowo „urokliwy” jest tu słowem – kluczem. Wyobraźnia Calvina jest taka nieposkromiona, taka cudownie dziecięca, że na chwilę lektury można zapomnieć o jakichś tam swoich sprawach i po prostu parskać śmiechem raz po raz. Calvin się myli mówiąc: Dzieciństwo służy do obrzydzania dorosłości – jego dzieciństwo moją dorosłość ubarwia. Dlatego „C&H” to jeden z moich ulubionych komiksów.

Przy okazji „Calvina i Hobbesa” grzechem byłoby niewspomnienie o paru ciekawych rzeczach. Przede wszystkim o: tekście porównującym Calvina do Jacka z Fight Clubu, urywku Robot Chickena i paru śmiesznych grafikach.